Бузургтарин хабарро бидуни фаҳмидани аввал мушкилоти ҷаҳон фаҳмидан мумкин нест.

Бузургтарин хабарро бидуни фаҳмидани аввал мушкилоти ҷаҳон фаҳмидан мумкин нест. Ту мебинӣ дӯстам, мо инсонҳо гуноҳ мекунем.

Ҳама гуноҳ карданд ва аз ҷалоли Худо маҳрум шуданд, дар ҳақиқат, дар рӯи замин ҳеҷ одами одил нест, ки пайваста некӣ кунад ва ҳеҷ гоҳ гуноҳ накунад.

Гуноҳи мо чизест, ки моро аз Худо ҷудо мекунад, гуноҳ заҳр аст ва ману ту, дӯстам, бар зидди Худо гуноҳ кардаем ва сазовори ҷазои абадӣ дар дӯзах ҳастем ва бояд аз ҷониби Худо барои гуноҳҳои мо доварӣ карда шавад, магар ин ки Худо моро набахшад.

Агар мо аз гуноҳҳои худ ва аз дӯзах рафтан наҷот наёбем, мо наметавонем бо Худо ҳаёти ҷовидона дошта бошем. Рӯҳе, ки гуноҳ мекунад, хоҳад мурд. Барои инсоният ду макони ниҳоӣ вуҷуд дорад. Баъзеҳо ба дӯзах, ба ҷазои абадӣ мераванд ва баъзеҳо дар осмони нав ва замини нав ҳаёти ҷовидона хоҳанд дошт.

Ин ҳақиқат ба мо аз он сабаб ошкор шудааст, ки ҳазорон сол пеш Худое, ки офаридгори тамоми олам аст, ба одамон дар бораи «наҷотдиҳанда», ки дар рӯи замин таваллуд мешавад ва бидуни ҳеҷ гуна гуноҳ зиндагии шоиста ба сар мебарад, сухан мегуфт.

Ҳазорҳо сол пеш пешгӯӣ шуда буд, ки ин одам аз ҷониби мардум ва ҳукуматдорони худ кушта мешавад, мувофиқи Навиштаҳои масеҳӣ ва имон садҳо сол пеш аз таваллуд пешгӯӣ шуда буд, ки Ӯ кушта ва бар салиб мехкӯб карда мешавад ва ҷони Худро ҳамчун кафорат, ҳамчун қурбонӣ барои гуноҳҳои мо тақдим мекунад.

Бале, дӯстам, ин дуруст аст. Ин шахсе, ки тақрибан 2000 сол пеш мурд, ҳамчун кафорати гуноҳҳои тамоми ҷаҳон мурд. Ӯ барои ҳама дар гузашта, ҳозир ва оянда мурд. Яъне Ӯ барои шумо мурд, гуноҳҳои шуморо кафорат кард, то наҷот ёбед. Ӯ инсониятро то дараҷае дӯст медошт, ки барои ҳамаи онҳо дар салиби чӯбин мурд.

Ин Наҷотдиҳанда шахсест, ки Исои Масеҳ аст, ки маълум мешавад, ки пайдоиши Ӯ илоҳӣ будааст, ин шахс Исои Масеҳ худро Худи Худо медонад! ин дуруст аст. Худи Худо, офаридгори олам ҳамчун инсони воқеӣ, пурра инсон ва Худои комил ба замин фуруд омад: Исои Масеҳ. Ӯ низ Писари Худо номида шуд.

Дар ин бора шоҳидони айнӣ, ки 2000 сол пеш Ӯро дидаанд, низ гувоҳӣ додаанд, дар таърих сабт шудааст, ки Исои Масеҳ тақрибан дар 33-солагӣ фавтидааст ва дар гӯре гузошта шудааст, ки онро гурӯҳе аз сарбозон чанд рӯз посбонӣ мекарданд, то касе ҷасади Исоро надуздад.

Сипас дар рӯзи 3-юм шоҳиди он шуд, ки Исои Масеҳ дубора зинда шуд (аз мурдагон эҳё шуд, маргро мағлуб кард.) тақрибан 500 нафар Исои Масеҳро пас аз мурдан барои ҷаҳон мурдан ва дафн кардан аз мурдагон диданд.

Пас аз он дар тӯли 40 рӯз чанд нафар Исоро ба осмон сууд карданд, вақте ваъда дода шуд, ки Исои Масеҳ дубора бармегардад, то ҷаҳони наверо оғоз кунад, ки дар он ҳамаи имондорон ба Исо, онҳое, ки ба Ӯ ҳамчун Худованд ва Наҷотдиҳандаи худ имон доштанд, мурда ё зинда, ҳангоми бозгашти Ӯ ҷисми ҷалол мегиранд, имондорони мурда низ аз мурдагон эҳё хоҳанд шуд, ва имондорон дар замони омадани ҷасадҳои Ӯро қабул хоҳанд кард. ва аз ҳаёти ҷовидонӣ баҳраманд хоҳанд шуд, зеро марг ва гуноҳ ва бадӣ ниҳоят мағлуб мешаванд.

Хуб, дӯсти ман Исо ҳанӯз наомадааст, аммо Ӯ хоҳад омад ва Исо ба зудӣ бармегардад. Пас, оё шумо ба омадани Ӯ омодаед? ё шумо ба дӯзах маҳкум хоҳед шуд, зеро шумо бахшишро қабул накардаед, ки Исо барои шумо кард?

Шумо мебинед, ки дӯсти ман, ман ва шумо ҳамчун гунаҳкорон наҷоти моро ба даст оварда наметавонед. Мо бояд онро ҳамчун тӯҳфаи ройгон аз Худо ба воситаи имон ба Исои Масеҳ ва корҳое, ки Ӯ кард, қабул кунем, ки Ӯ барои кафорати гуноҳҳои мо мурд, дафн шуд ва сипас аз мурдагон эҳьё шуд, маргро мағлуб кард ва танҳо дар Ӯ мо метавонем ҳаёти ҷовидонӣ ва наҷотро ба даст орем.

Имон ба Исо ин танҳо эътирофи далелҳо дар бораи Ӯ нест, имон ба Исо ба Ӯ эътимод кардан аст, балки аз Исо барои наҷот, бахшидан ва ҳаёти ҷовидонӣ вобаста аст. Агар шумо ба Исо имон дошта бошед, шумо ба Ӯ пайравӣ хоҳед кард. «Ӯ якбора ба муқаддасот дохил шуд, на бо хуни бузҳо ва гӯсолаҳо, балки бо хуни худ, ва ҳамин тавр кафорати абадӣ таъмин намуд».

Худи Исои Масеҳ 2000 сол пеш гуфта буд: «Зеро ки Худо ҷаҳонро чунон дӯст дошт, ки Писари ягонаи Худро дод, то ҳар кӣ ба Ӯ имон оварад, ҳалок нашавад, балки ҳаёти ҷовидонӣ ёбад; ҳар кӣ ба Ӯ имон оварад, доварӣ карда намешавад; касе ки имон надорад, аллакай доварӣ шудааст, зеро ба исми Писари ягонаи Худо имон наовардааст.

Ҳамчунин, Исо 2000 сол пеш ба ҳар кӣ ба Ӯ имон дорад, ваъда дода буд: «Ба ростӣ, ба ростӣ ба шумо мегӯям: ҳар кӣ каломи Маро мешунавад ва ба Фиристандаи Маро имон оварад, ҳаёти ҷовидонӣ дорад ва ба доварӣ намеояд, балки аз мамот ба ҳаёт гузашт».

Ба ростӣ, ба ростӣ ба шумо мегӯям: ҳар кӣ имон оварад, ҳаёти ҷовидонӣ дорад».

Ҳамчунин, Исо имрӯз ба шумо дӯсти ман мегӯяд: “Маро пайравӣ кунед”: “Агар касе хоҳад, ки аз ақиби Ман биёяд, бояд худро инкор кунад, салиби худро бардошта, Маро пайравӣ кунад”. Исо роҳ, ҳақиқат ва ҳаёт аст, Ҳеҷ кас ба сӯи Худо намеояд, ҷуз ба воситаи Ӯ. Ба Исо пайравӣ кунед, зеро танҳо Ӯ метавонад ҷони шуморо наҷот диҳад.

................................................................................................................................................

Исо гуфт: «Ман эҳё ва ҳаёт ҳастам; ҳар кӣ ба Ман имон оварад, ҳатто агар бимирад, зинда хоҳад монд ва ҳар кӣ зинда ва ба Ман имон оварад, ҳеҷ гоҳ намемирад. Оё ба ин бовар мекунед?»

................................................................................................................

Дӯсти ман, азбаски ҳама гуноҳ карда, аз ҷалоли Худо маҳрум шудаанд, ва ҳамчун атои файзи Ӯ ба василаи кафорате ки дар Исои Масеҳ аст, сафед карда шудаанд; Зеро ки шумо ба воситаи файз наҷот ёфтаед; ва ин аз шумо нест, атои Худост; на дар натиҷаи корҳо, то ки ҳеҷ кас фахр накунад. Пас тавба кунед ва баргардед, то ки гуноҳҳои шумо маҳв гардад, то ки аз ҳузури Худованд вақтҳои тароват фаро расад.

Зеро ки музди гуноҳ мамот аст, аммо атои бепули Худо ҳаёти ҷовидонӣ дар Худованди мо Исои Масеҳ аст. Бо ин муҳаббати Худо дар мо зоҳир шуд, ки Худо Писари ягонаи Худро ба ҷаҳон фиристод, то ки мо ба воситаи Ӯ зиндагӣ кунем.

Дар ин муҳаббат аст, на ин ки мо Худоро дӯст доштем, балки Ӯ моро дӯст дошт ва Писари Худро фиристод, то ки кафорати гуноҳҳои мо бошад. Аммо Худо муҳаббати Худро нисбати мо нишон медиҳад, ки вақте ки мо ҳанӯз гуноҳкор будем, Масеҳ барои мо мурд.

Пас, бештар аз он, ки алҳол бо хуни Ӯ сафед шудаем, ба воситаи Ӯ аз ғазаби Худо наҷот хоҳем ёфт.

Худо, гарчанде ки Ӯ 3 шахсияти ҷудогона, Падар, Писар (Исои Масеҳ) ва Рӯҳулқудс аст, Ӯ танҳо як мавҷуд аст, танҳо як Худо, ки 3 шахси ҷудогона аст (на 3 худои алоҳида) Худо падар ва Худои Рӯҳулқудс комилан Худо мебошанд, Исои Масеҳ низ комилан Худост, гарчанде ки Ӯ низ комилан одами мисли мо, як инсон аст! Исо дар як вақт Худо ва инсон аст! Исо наҷотдиҳандаи ҷаҳон аст. Дӯсти ман, дар зери осмон номи дигаре вуҷуд надорад, ки дар байни одамон ба он дода шудааст, ки мо бояд наҷот ёбем, ҷуз исми Исои Масеҳ.

Исо барои шумо мурд, то гуноҳҳои шуморо бибахшад, Ӯ чунон дарду ранҷу азобҳоро аз сар гузаронд, то ки бо марги Ӯ шумо омурзида шавед ва ҳаёти ҷовидониро кафолат диҳед, гарчанде ки шумо бимиред, рӯзи қиёмат хоҳад буд ва замини барқароршуда ва осмон барқарор карда мешавад.

Ман шуморо даъват мекунам, ки ба Исои Масеҳ ҳамчун Худованд ва Наҷотдиҳандаи худ имон оваред. Лутфан ба хабари хуш пеш аз он ки дер нашавад бовар кунед. Тавба кунед (аз гуноҳ ва ба Худо рӯй гардонед) ва имрӯз пурра ба Исои Масеҳ таваккал кунед. Бигзор шумо дар бораи Худо бештар маълумот гиред ва дар бораи Ӯ бештар хонед, зеро Ӯ дар бораи шумо ғамхорӣ мекунад («Тамоми ғамҳои худро ба Ӯ мегузоред, зеро ки Ӯ ба шумо ғамхорӣ мекунад».). Аз имрӯз ба Исо пайравӣ кунед, интизор нашавед! Фардо кафолат дода намешавад! Лутфан озодона ҳама гуна саволҳоро пурсед...